اما و اگر...
غافلگیر می‌شویم، پس مجازات می‌شویم!
ما استعداد خاصی در به «اماواگر» کشاندن رویدادها داریم. تورنمنت چهارجانبه هند، هفته گذشته، در حالی برای تیم ملی فوتبال زنان ایران آغاز شد که شاگردان مریم آزمون از دو دیدار برگزارشده خود، توشه‌ای خالی بر دوش دارند و حالا پس از دو دیدار ، دوشکست و دو حسرت و صفر امتیاز تنها چیزی است که جلوی نام دختران ایران نوشته‌شده است.
در روز نخست، میزبان مسابقات حریف قدرتمندی نبود. دیدار ملی پوشان ما با هند در حالی برگزار شد که نیمه نخست با نمایش قابل قبولی از هر دو تیم همراه بود اما در لحظات آغاز نیمه دوم همه‌چیز به‌یک‌باره تغییر کرد. بازیکنان تیم ایران که احتمالاً هنوز در حال و هوای رختکن بودند با اولین حمله هند غافلگیر شدند. نیمه دوم اما به‌رغم موقعیت‌های نسبی ما، هند بهتر بود. آن‌ها تاکتیکی که یک‌بار جواب گرفته بود را دوباره و چندباره آزمودند اما دروازه ایران برای دومین بار فرونریخت.
![غافلگیر می‌شویم، پس مجازات می‌شویم!]( "غافلگیر می‌شویم، پس مجازات می‌شویم!")
در دیدار دوم میانمار حریف به‌مراتب سخت‌تری برای دختران ایران بود. میانمار دیدار قبل خود را با برتری سه گل مقابل تیم ملی فوتبال زنان نپال به پایان رسانده بود و در اندیشه کسب دومین سه امتیاز از شاگردان آزمون بود. تیم ملی ایران در این دیدار نمایش قابل قبولی از خود ارائه داد. ظاهراً این بار همه می‌دانستند میانمار حریف دست‌وپابسته‌ای نیست. نتیجه اما همه را بهت‌زده کرد. حسرت خوردن دو گل پس از دقیقه نودویک ، از حریفی که دونیمه کامل خلع سلاح شده بود دقیقاً همان مفهوم تفکر حرفه‌ای است. این تفاوت ماست! وقتی حرفه‌ای نیستیم از زمین و زمان و احتمالاً ناکجاآباد تازیانه می‌خوریم. اینکه ما قاطعانه، بازنده نیمه مربیان هستیم مسئله اصلی نیست! آنچه آزاردهنده‌تر از سایه تکنیک و تاکتیک حریف بر سر ماست همین رویکرد غیرحرفه‌ای و روانی شاکله تیم ملی فوتبال زنان است. ما هنوز غافلگیر می‌شویم، پس مجازات می‌شویم!
![غافلگیر می‌شویم، پس مجازات می‌شویم!]( "غافلگیر می‌شویم، پس مجازات می‌شویم!")
وقتی حرفه‌ای نیستیم! احتمالاً حرف از «اماواگر» است. حالا که دومین دیدار را پشت سر گذاشتیم با صفر امتیاز تنها آن پایین نشسته‌ایم. فوتبال است و شانس! اگر نپال گل دوم را به هند نزده بود روی کاغذ هم شانس نداشتیم اما یک گل، یا بهتر بگوییم یک‌لحظه ممکن است سرنوشت همه شانس دارها و شانس ندارها را تغییر دهد. اگر هند در سومین دیدارش نتواند از میانمار قدرتمند بربیاید (که احتمالاً دور از ذهن نیست) ما باید با تفاضل بیش از سه گل نپال را ببریم! (که احتمالاً دور از ذهن است)
![غافلگیر می‌شویم، پس مجازات می‌شویم!]( "غافلگیر می‌شویم، پس مجازات می‌شویم!")
در این صورت جدولی داریم با یک تیم 9 امتیازی و سه تیم سه امتیازی. برحسب اتفاق و تفاضل، ایران در جایگاه دوم است و کاملاً بر پایه «اماواگر» به دیدار اختتامیه راه می‌یابد. در فوتبال هیچ‌چیز عجیب نیست اما برای رسیدن به «شانس اماواگر» یک «اماواگر» بزرگ‌تر لازم است. اگر ترک عادت نکنیم و فراموش نکنیم کل بازی حرفه‌ای باشیم. اگر همین «یک‌لحظه‌ها» را از دست ندهیم. برای شاگردان آزمون، آزموده را آزمودن خطاست اما غافلگیری خطایی بزرگ‌تر!
در دیدار دوم میانمار حریف به‌مراتب سخت‌تری برای دختران ایران بود. میانمار دیدار قبل خود را با برتری سه گل مقابل تیم ملی فوتبال زنان نپال به پایان رسانده بود و در اندیشه کسب دومین سه امتیاز از شاگردان آزمون بود. تیم ملی ایران در این دیدار نمایش قابل قبولی از خود ارائه داد. ظاهراً این بار همه می‌دانستند میانمار حریف دست‌وپابسته‌ای نیست. نتیجه اما همه را بهت‌زده کرد. حسرت خوردن دو گل پس از دقیقه نودویک ، از حریفی که دونیمه کامل خلع سلاح شده بود دقیقاً همان مفهوم تفکر حرفه‌ای است. این تفاوت ماست! وقتی حرفه‌ای نیستیم از زمین و زمان و احتمالاً ناکجاآباد تازیانه می‌خوریم. اینکه ما قاطعانه، بازنده نیمه مربیان هستیم مسئله اصلی نیست! آنچه آزاردهنده‌تر از سایه تکنیک و تاکتیک حریف بر سر ماست همین رویکرد غیرحرفه‌ای و روانی شاکله تیم ملی فوتبال زنان است. ما هنوز غافلگیر می‌شویم، پس مجازات می‌شویم!
وقتی حرفه‌ای نیستیم! احتمالاً حرف از «اماواگر» است. حالا که دومین دیدار را پشت سر گذاشتیم با صفر امتیاز تنها آن پایین نشسته‌ایم. فوتبال است و شانس! اگر نپال گل دوم را به هند نزده بود روی کاغذ هم شانس نداشتیم اما یک گل، یا بهتر بگوییم یک‌لحظه ممکن است سرنوشت همه شانس دارها و شانس ندارها را تغییر دهد. اگر هند در سومین دیدارش نتواند از میانمار قدرتمند بربیاید (که احتمالاً دور از ذهن نیست) ما باید با تفاضل بیش از سه گل نپال را ببریم! (که احتمالاً دور از ذهن است)
در این صورت جدولی داریم با یک تیم 9 امتیازی و سه تیم سه امتیازی. برحسب اتفاق و تفاضل، ایران در جایگاه دوم است و کاملاً بر پایه «اماواگر» به دیدار اختتامیه راه می‌یابد. در فوتبال هیچ‌چیز عجیب نیست اما برای رسیدن به «شانس اماواگر» یک «اماواگر» بزرگ‌تر لازم است. اگر ترک عادت نکنیم و فراموش نکنیم کل بازی حرفه‌ای باشیم. اگر همین «یک‌لحظه‌ها» را از دست ندهیم. برای شاگردان آزمون، آزموده را آزمودن خطاست اما غافلگیری خطایی بزرگ‌تر!
